Uzun zamandır, geceleri gökyüzüne bakmadığımı farkettim. Biraz önce balkona çıkıp, gözlerimi yıldızlara kilitledim. İyiki kilitlemişim. Yoksa en çok sevdiğim gökyüzü olaylarından, yıldız kaymasını kaçıracaktım. Her yıldız kaydığında, yıldız gözden kaybolana dek, dilek tutarım, dua ederim..Yıldız kayması zırt-pırt göze takılan bir şey olmadığından, bu halin keyfini çıkarırım. Küçükken kayarken gelip benim elime düşseler,diye beklerdim.
Ne alemdir şu yıldızlar. Öylece durduklarında bakarız da içimiz açılır. Kayarlarken dilek tutarız. Ay ile bir oldular mı, gecenin en güzel ikilisi olurlar. Süperdir yıldızlar, uzak ama umuttur yıldızlar, parıl parıldır yıldızlar, gökyüzünün kandilidir yıldızlar, biri gitse bini vardır yıldızlar, tektir yıldızlar, takımdır yıldızlar. Sırf onlara benziyor diye,havai fişekleri severiz. Geometrik şekillerle resmederiz onları da, uzay araştırmacılarının onlara şekilsiz taş kütleleri muamelesi yapmasına anlam veremeyiz. Hiç taş dediğin parlar mı? Gökte tepemize düşmeden durur mu? Kayarken ince ve latif duygular bırakır mı ardında? Taş ya da meteor parçası değildir yıldızlar!
Tek tek yıldızları saymak mümkün değildir ama Kutup Yıldızı’nı bilmeyen yoktur. Büyük Ayı’yı, Küçük Ayı’yı.. Yıldız küçük harfle yazılır ama Kutup Yıldızı büyük harfle. Milyonlarca yıldız var ama Seher Yıldızı bir tane. Yıldız olmak lazım ya, hangisi olmak gerek? İşte bu bütün mesele.